Денешните источни и словенски книжевности се изложени на силен налет на глобализацијата, што од точката на гледање на нивните книжевни традиции се доживува како бришење на националниот и локалниот културен идентитет. Таа западна колонизација на словенските семиосфери се одвива и преку редефиниција на поимот „книжевност“ и наметнување на една нова естетика на бестселерот, сфатен како нормативна глобална поетика.
Тој „светски“ бестселер се сведува на тематски список на пожелни геополитички теми и стереотипи, а својата „естетика“ ја позајмува од геномот на мелодрамата, со нејзината традиционална морална црно-бела поделба на „добри“ и „зли“, спектакуларноста и патетичноста на изразот. Наспроти таа кич и ready made книжевност, словенските литератури имаат свои богати книжевни традиции во кои централните прашања се сврзани со Бога (теодицејата), смислата на животот и човекот, бесмртноста, историјата и митовите во кои се отсликуваат националните архетипови. Најмладите писатели од словенските и „децималните“ книжевности се пред сериозна дилема: дали да останат во „локалната традиција“ или да се свртат кон оваа „лесна“ ама нормативна „книжевност“ на „западниот соцреализам“, која им гарантира светска слава и милионски тиражи?