Грифин Квин беше момчето од Британија со кое се допишував во детството. Иако бевме тотално различни, преку стотици писма во текот на годините, станавме најдобри пријатели, споделувајќи ги нашите најмрачни, најдлабоки тајни и создавајќи нераскинлива врска. Но таа врска сепак се раскина еден ден.
И години подоцна, пристигна ново писмо. И тоа безобразно – писмо во кое беше собран сиот негов гнев од изминатите осум години. Немав избор, освен да му кажам зошто престанав да му пишувам. Грифин ми прости и некако успеавме повторно да го оживееме тој близок однос од детството. Само што, сега бевме возрасни и во врската имаше хемија, имаше искри. Нашите забавни писма брзо станаа кокетни, а потоа и крајно безобразни, преполни со нашите најлуди фантазии. Па логично беше да отидеме еден чекор понатаму и да се видиме во живо.
Но, Грифин не сакаше да се сретнеме. Ме замоли да му верувам и велеше дека така е најдобро. Само што, јас сакав нешто повеќе, па решив да ризикувам и тргнав да го барам. Луѓе правеле и полуди нешта за љубов. Но она што го открив таму можеше да смени сѐ.