„Стиховите, романите и расказите, а исто така записите и
статиите имаат голема улога во делата на Ахмед Танпинар.
Пред да почине работел на романот „Месечевата жена“. Во
1954 година објавил напис во кој нагласува: Месечевата жена
е многу посебен роман, многу различен, многу длабок и де-
тално ги опишува сите настани и проблеми во општеството.
Но не знам кога ќе го довршам. Повеќе од една деценија по
смртта на писателот, во 1974 година во Универзитетот во Ис-
танбул, списите кои му припаѓаат на овој роман, стоеле озна-
чени со броеви. За овој роман да се склопи во една целина,
требало да биде прегледан текст од 4000 страници…“
АХМЕД ХАМДИ ТАНПИНАР (1901 – 1962) е турски пи-
сател и поет. Роден е во Истанбул. Во 1919 година се запишал
на студии на Истанбулскиот универзитет. Таму се вклучил во
друштвото на писатели кое го формирал неговиот професор
Јахја Кемал. Негови најпознати дела се романите „Душевен
мир“ (1949) и „Институт за регулирање на времето“ (1961),
збирката есеи „Петте града“ (1945), збирката раскази „Со-
ништата на Абдулах-ефенди“ (1942) и „Летен дожд“ (1956),
како и „Историјата на турската книжевност од 19. век“ (1949)
статиите имаат голема улога во делата на Ахмед Танпинар.
Пред да почине работел на романот „Месечевата жена“. Во
1954 година објавил напис во кој нагласува: Месечевата жена
е многу посебен роман, многу различен, многу длабок и де-
тално ги опишува сите настани и проблеми во општеството.
Но не знам кога ќе го довршам. Повеќе од една деценија по
смртта на писателот, во 1974 година во Универзитетот во Ис-
танбул, списите кои му припаѓаат на овој роман, стоеле озна-
чени со броеви. За овој роман да се склопи во една целина,
требало да биде прегледан текст од 4000 страници…“
АХМЕД ХАМДИ ТАНПИНАР (1901 – 1962) е турски пи-
сател и поет. Роден е во Истанбул. Во 1919 година се запишал
на студии на Истанбулскиот универзитет. Таму се вклучил во
друштвото на писатели кое го формирал неговиот професор
Јахја Кемал. Негови најпознати дела се романите „Душевен
мир“ (1949) и „Институт за регулирање на времето“ (1961),
збирката есеи „Петте града“ (1945), збирката раскази „Со-
ништата на Абдулах-ефенди“ (1942) и „Летен дожд“ (1956),
како и „Историјата на турската книжевност од 19. век“ (1949)