Лакримариј е шише во кое европските дворјанки собирале детски солзи за разубавување на лицето. Нашите мајки, пак, ги собирале своите солзи за да имаат што да однесат на гробишта.
Поделена на три циклуси песни (Лицето на зборовите, Посвети и Колку сме блиску, а далеку), стихозбирката Лакримариј ја обгрнува тагата како естетско доживување на измамничкиот свет.
Протегнати од родокрајот до Далечниот Исток, секоја од песните содржани во оваа збирка може да го носи квалификативот „антологиска“, затоа што зборува со универзален јазик преку кој резигнацијата како очекуван епилог симболично се прочистува таму некаде, на врвот на Фуџи...