Животот се полни целосно токму во празнината.
Има убавина и во неприпаѓањето. Во тоа да бидеш етер. Да бидеш трамонтана – каталонскиот ветер кој носи сè пред себе. Има убавина и во зборувањето за неприпаѓањето. На начинот на кој Наташа Сарџоска, пишувајќи за празнината, нѐ носи отаде празнината.
Алма е истовремено некој и нешто, никој и ништо. Нејзината добро платена дипломатска работа ја измачува со лицемерноста што се крие зад големите хуманитарни проекти. Темнина скриена зад име кое значи светлина. Не припаѓајќи никому, слободна и невидлива е во Париз, градот што никогаш никого не прима. Наспроти неа, Алба им припаѓа на сите, но не и себеси. Живее скриена зад името кое значи бели мугри, а одвај чека да се засолни во темнината на ноќта. Нивната средба во Охрид, градот кој умее да прими несебично и топло, ќе им ги промени судбините.
Сите ние понекогаш ја чувствуваме празнината – сеопфатна и застрашувачка. Потребна е храброст да се соочиме со неа. Ако, пак, ја прифатиме, ни ги открива одговорите на најважните животни прашања. А потоа низ неа јурнува трамонтаната, која нѐ прочистува и му дава нова смисла на животот.